De Preses (s)preekt

Ik bevind me in een kritieke toestand van verveling en dan zit er nu eenmaal weinig anders op dan jullie nog eens toe te (s)preken. Mijn bureau mag dan vol liggen met cursussen die ik zou kunnen markeren en bronnen voor papers die ik zou kunnen schrijven; mijn hoofd staat op non-actief, mijn lichaam is ontnomen van zijn energie, en mijn hart loopt stilaan leeg door het gemis naar Gent, haar straten en haar inwoners — die nu verder van mij verwijderd lijken dan ooit. It’s corona time. Jawel. En om het zacht te zeggen: het suckt.

Laat mij beginnen met jullie gerust te stellen: ik ga niet zagen over de lockdown, noch over de sociale isolatie die daar het gevolg van is. Dat hebben we intussen al genoeg gedaan. Ja, het is hard, en al kan een stevige huilbui in veel situaties opluchten, wenen helpt hierbij gewoonweg niet. Wel wil ik het hebben over hoe we meer dan ooit aangewezen zijn op elkaar en hoe we daar, vanuit onze x aantal vierkante meter, het best mee kunnen omgaan.

Op het moment van schrijven bevind ik mij in mijn vijfde dag van mijn vrijwillige gezinsquarantaine. Intussen zijn er al enkele mensen op mijn tijdlijn positief getest en zie ik steeds meer ‘vrienden en familie van’ die in hetzelfde schuitje komen te zitten. Wetende dat dit nog maar het begin is en dat we mogelijk een enge tijd tegemoet gaan – doch zonder daarbij al te fatalistisch te klinken –, wil ik daarom niet enkel oproepen tot #blijfinjekot, maar ook en vooral tot #laatvanjehoren. Het is nu namelijk niet het moment om schrik te hebben om er voor elkaar te zijn. Liever een berichtje te veel gestuurd dan eentje te weinig. Of om het met de woorden van Nicky Vandeghinste te zeggen: “Denk niet alleen aan elkaar, maar laat het ook weten.”

Het is gemakkelijk om, van tussen je vier muren, alle gevoel met de wereld daarbuiten letterlijk uit het oog te verliezen. Hoewel we in een tijd leven waar we bereikbaarder zijn dan ooit en via allerhande al-dan-niet-sociale media met elkaar in contact kunnen staan, is dat allemaal nog niet zo vanzelfsprekend. Het komt er dus op aan dit heel actief te doen: organiseer een online studysquad; doe aan videocalldates met je lover of crush; of maak een minecraftserver aan waar je virtueel kan samenkomen met je vrienden en verder bouwen (hehe) aan je vriendschap. Spreek eens af om vanop afstand samen te koken of kijk gelijktijdig dezelfde film of serie en bekritiseer die intussen naar hartenlust. Maar vooral: hou elkaar op de hoogte en vergeet niet af en toe te vragen hoe het gaat.

Want hoewel het niet allemaal beladen hoeft te zijn en de nieuws- en mediakanalen ons al van voldoende stress en paniek voorzien, moeten we de zaken ook niet over-relativeren. Er zijn grootouders die hun kleinkinderen niet meer mogen zien; zelfstandigen die voor weken zonder activiteit en bron van inkomsten zitten; studenten die elkaar missen en allerhande verenigingen en organisaties die activiteiten, waar ze hard voor gewerkt en des te harder naar uitgekeken hebben, in rook zien opgaan. Het is absoluut menselijk om toe te geven dat onze tere hartjes daar een klein beetje van breken. En dan kan een schouder — al zal dat er voorlopig eerder een zijn om naar te kijken dan op te leunen — de steun bieden die we nodig hebben.

Toegegeven, we zijn allemaal een beetje verloren. Maar met de juiste mindset en wat care and kindness, valt er heus ook wel iets moois bij te winnen.

Prosit elkaar. 
 Prosit alles. behalve. fucking. corona.
 Ad libidum.

Lees hier de lezersbrief “Vriendschap in tijden van corona” van Nicky Vandeghinste: https:// www.schamper.ugent.be/daily/vriendschap-in-tijden-van-corona? fbclid=IwAR3fwcMmgOZXViCiJgd5mpXK7zQAyP6668c-IEcZC-5eV-wPr0cyWZqqtgU