Cádiz: zon, zee en het onverwachte

Ik vertoef ondertussen al meer dan 2 maand in Cádiz, een schiereiland in het zuiden van Spanje. In die tijd heb ik veel geleerd, zoals hoeveel je kan klaarmaken in een microgolf, dat er apps bestaan om nota’s te scannen, maar voornamelijk dat een Erasmusuitwisseling bestaat uit een gigantisch aantal dingen die je niet verwacht had – niemand post bijvoorbeeld de zoveelste mail van Katrien Rau op Instagram.

Hoewel ik gewaarschuwd was over de helse administratie die een uitwisseling inhoudt had ik me niet voor ogen gehouden dat ik midden november nog steeds handtekeningen aan het verzamelen zou zijn, noch dat ik in Spanje meer zou moeten studeren en werken dan in Gent. Nooit had ik gedacht dat mensen me zouden vragen hoe je iets juist zegt in ‘het Belgisch’. Niemand heeft me ooit gezegd dat ik me alleen zou kunnen voelen in een groep van meer dan 1000 studenten, noch dat één van de enige Italiaanse woorden die ik ken – 'cazzo' – van toepassing zou zijn op de meerderheid van de sprekers.

Omdat ik niemand wil afschrikken om dit fantastische avontuur aan te gaan, voeg ik toe dat ik nooit verwacht had dat ik zou leren surfen terwijl de zonsondergang de hemel roze kleurt, noch dat ik dolfijnen zou zien springen terwijl de zonsopgang zijn licht werpt op Gibraltar.

Nooit had ik gedacht dat ik mijn taken op tijd zou leren maken of de verplichte boeken allemaal zou lezen. Nooit had ik gedroomd dat ik zou bonden door chicken nuggets, Spaanse telenovelas en Chipmunk-kerstmuziek of dat ik een discussie over een wasrek zou winnen. Ik denk nog aan 101 andere dingen, waarvan het woordaantal me niet toelaat om het neer te pennen.

Een paar dagen geleden wandelde ik langs de zee om naar de zonsondergang te kijken. Hoewel het bewolkt was, werd de lucht weer een mengeling van kleuren. De zon verdween snel achter de horizon en plots besefte ik dat zelfs die bewolkte zonsondergang prachtig was.