O tempora, o mores

Door Ilias Vierendeels op 23 april 2018

De nacht van zaterdag 14 april ’18 op zondag 15 april ’18. In de nachtelijke schemering schichten gekleurde lichtstralen en klinkt een feestelijk gewoel, tot een plotse stilte het audiovisuele gedruis kil vermoordt. De duisternis domineert. Of dit dan waarlijk het moment zou zijn, wordt er gedacht. Zou het? Vooraan verlichten enkele pretogen de zaal opnieuw. Luttele tellen later ontsnapt zelfs wat gegil. Uit het schemerdonker treden drie schimmen naar voren. Op het eerste gezicht lijken het menselijke gedaantes. Blazers aan het stalen zwerk trekken een rookgordijn op, verlengen de twijfel en drijven de spanning op. Er weerklinkt muziek. Iets opzwepends. De gedaantes worden zichtbaarder en tastbaarder, nog steeds lijken ze menselijk. Ze schijnen van belang te zijn, afgaand op de stijgende hysterie. De dj laat de opzwepende muziek uitfaden en herneemt zijn set. Het licht flikkert weer, nu onder luider gejuich. De drie gedaantes passeren me rakelings, en bestijgen vervolgens de trap naar de vipruimte. Ik vraag even waar de waanzin over gaat, en wie die drie zijn. Blijkt het om @joshuafeytons, #TemptationLaetitia en Zwanetta te gaan. Die laatste heet trouwens echt zo.

Vijf minuten later sta ik ongewild in een ellenlange rij, die door de hele ruimte kronkelt. Omdat de algemene focus op het vasthouden van de plaats in de rij lijkt te liggen, maak ik van de situatie gebruik om naar de bar op te schuiven, waar de normale wachttijd met 200% is afgenomen. In het uitgaansleven ben ik tactisch en positioneel altijd sterk geweest. Een security-agent verwijdert een lint en laat de eerste gelukkigen los. O, wat een geluk stralen ze uit! O, wat kirren ze van plezier! Snel worden ze door een andere security-agent, in samenwerking met een fotograaf, in de juiste compositie geschikt. Twee aan de rechterkant, drie aan de linkerkant. Joshua buigt de benen en tuit de lippen, Laetitia brengt de siliconen in positie en Zwanetta wendt haar hersencel aan om haar duim op te steken. Klik. De security-agent begeleidt de vijf zwijgend naar de uitgang. Dolblij zijn ze. Intussen staan er weer drie jongens klaar. Benen buigen, lippen tuiten, siliconen naar voren, kont naar achteren, duim omhoog. Klik. Benen weer gestrekt, lippen aan een Vodka-RedBull, duim weer naar beneden. Tot de volgende foto.

Een chauffeur brengt hen blijkbaar nog naar Willebroek, waar een halve Carré de mensgeworden stompzinnigheid weer enkele honderden euro’s en wat Instagram-volgers rijker zal maken

Aan de bar loop ik toevallig een oude bekende tegen het lijf. Vorig jaar voetbalden we nog in hetzelfde ploegje, maar een lucratieve transfer rukte ons uit elkaar. We babbelen wat bij, trakteren elkaar elk een keer, en lachen wat af. Een fijn weerzien, tot mijn blaas me verplicht elders een halve euro te gaan betalen. Vijf minuten later werp ik me weer in het feestgedruis en een uur van nachtelijk amusement vliegt voorbij. Ik richt mijn blik weer even naar de vipruimte. Ik zie gebogen benen, getuite lippen, geprononceerde siliconen en een duim omhoog. Klik. @joshuafeytons kijkt op zijn horloge. Snel, want zes bicepsen-op-poten, die al bijna anderhalf uur in een rij staan, doen hem zijn benen weer buigen en zijn lippen weer tuiten. Klik. De dj draait door, maar heeft moeite om het enthousiaste gejoel van de rij te overstemmen. Hij is nochtans goed, vind ik.

Driekwartier later is de rij opgelost, en krioelt de zaal weer als vanouds. De gebogen benen, de siliconen, en de opgestoken duim verlaten met een stalen gezicht de fotostand en worden naar de uitgang gebracht. Ze stappen in een auto. Een chauffeur brengt hen blijkbaar nog naar Willebroek, waar een halve Carré de mensgeworden stompzinnigheid weer enkele honderden euro’s en wat Instagram-volgers rijker zal maken, en daar graag een halve nacht voor in een rij zal staan. Ik bestel nog een pint.

Over de auteur

Ilias Vierendeels